Manifest
Widoczność i słyszalność jest podstawą do uznania praw i godności.
Mówimy "uznania", a nie "uzyskania", bo osoby trans mają prawa - z samego faktu bycia ludźmi.
Te prawa jednak nie są rozpoznane zarówno w systemie legislacyjnym, jak i w praktyce organów państwa, a także w świadomości społecznej. Wiele z nich jest łamanych zarówno na skutek kłamliwych i nienawistnych narracji ze strony poprzedniej władzy, jak i dekad zaniedbań i lekceważenia wszelkich poprzednich władz.
Dzień Widoczności to miejsce spotkań. Osoby transpłciowe mogą tu poznać inne osoby transpłciowe. Szczególnie ważne jest to dla młodych osób z małych miejscowości, z dawnych “stref wolnych”, którzy nie mają w swoim otoczeniu społecznym często nikogo jawnie transpłciowego. Z myślą o takich gościach uruchomiliśmy już rok temu program stypendialny, dzięki któremu do Poznania dotarło kilkadziesiąt młodych osób z różnych zakątków kraju.
Ale przede wszystkim, widoczność oznacza że ktoś patrzy, a ktoś jest patrzony. Dzień Widoczności jest przestrzenią na wychodzenie ze swoich baniek, ich przemieszanie się i wzajemne poznanie i oswojenie. Bez wyjścia ze strefy komfortu nie ma rozwoju. Nieinkluzywne, bezpieczne przestrzenie tworzymy gdzie indziej i przy innych okazjach.
Natomiast osobom, które są odpowiedzialne za organizację życia społecznego w Polsce, których zadaniem jest dbanie o dobro wspólne, funkcjonariuszom państwa - od nauczyciela do ministra - chcemy uświadomić, jak trudna jest sytuacja osób transpłciowych.
Z posiadanych przez nas danych wynika, że queerfobia może być odpowiedzialna za 2/3 do 3/4 samobójstw młodzieży w Polsce, a większość nastoletnich suicydentów to osoby transpłciowe.
Stąd drastyczny wzrost liczby samobójstw od 2019 roku, od kiedy prawica rozpoczęła zmasowaną nagonkę na osoby LGBTQ+. Jak pokazuje przykład Węgier, gdzie zabroniono tranzycji prawnej, czy USA, gdzie w licznych stanach proponowane są i podejmowane inicjatywy prawne drastycznie ograniczające prawa osób transpłciowych (od zakazu posługiwania się wybranym imieniem i formami gramatycznymi "niezgodnymi z płcią chromosomalną" do odbierania dzieci rodzicom zgadzającym się na ich tranzycję), osoby transpłciowe są ogromnie narażone na prześladowania.
Ponadto, nawet w niewrogim środowisku wymagają wsparcia medycznego, a ono w Polsce jest niedostępne na NFZ. To oznacza, że brak środków finansowych jest wyrokiem skazującym osobę na ogromne cierpienie i brak możliwości funkcjonowania w społeczeństwie. Najgorszym dramatem jest los dzieci transfobicznych rodziców, a jak wiemy z badań KPH i LW z 2021, tylko 15% ojców i 20% matek akceptuje swoje dzieci trans.
Postulaty Ogólnopolskiego Dnia Widoczności Osób Transpłciowych
1. Tranzycja na żądanie
Prawna: Model hiszpański - procedura administracyjna bazująca na prawie do samostanowienia każdej jednostki. Zaświadczenia specjalistów dopiero przy trzeciej zmianie. Zakończmy dehumanizujący proces sądowy w którym pozywamy własnych rodziców.
2. Moje ciało, mój wybór
Medyczna: Model Świadomej Zgody. Osoba pacjencka zostaje wyczerpująco poinformowana o leczeniu, jego efektach i możliwych skutkach ubocznych i wszystkich opcjach do wyboru. Informacje są pełne, zgodne z aktualnym stanem wiedzy medycznej i międzynarodowymi standardami.
3. Tranzycja bezpieczna, legalna, darmowa
Depatologizacja transpłciowości. Szybki dostęp do terapii hormonalnej, nieograniczony przez zaświadczenia od psychiatrów i psychologów, dzięki czemu unikniemy tego, że osoby rozpoczynają HRT bez opieki lekarza i preparatami z nielegalnych źródeł.
4. Tranzycja prawem, nie towarem
Stop prywatyzacji tranzycji i dostępności poradnictwa specjalistek_ów, terapii hormonalnej, interwencji medycznych tylko dla osób mieszkających w dużych miastach i które stać jest na wizyty prywatne. Wszystko na NFZ. Model Maltański: bezpłatna opieka zdrowotna by odpowiedzieć na potrzeby osób transpłciowych, świadczona przez multidyscyplinarne zespoły specjalistek_ów.
5. Wsparcie dzieci transpłciowych i wolność dzieci od transfobicznej przemocy ze strony dorosłych
Wsparcie transpłciowego dziecka w tranzycji to realizacja jego prawa do życia w dobrostanie, w wolności od cierpienia. To dbanie o jego zdrowie i zapewnienie mu bezpieczeństwa. Rodzice i opiekunowie mają obowiązek wspierać rozwój dziecka w afirmacji tożsamości płciowej, a nie utrudniać dostęp do blokerów dojrzewania i terapii hormonalnej. Dorośli przeciwdziałają dyskryminacji i stygmatyzacji w szkole, zapewniają pomoc psychologiczną w przypadkach doświadczenia przemocy i ostracyzmu.
6. Edukacja w szkołach
Powszechna edukacja o różnorodności tożsamości, ekspresji i cech płciowych od szkoły podstawowej. Nałożenie na wszystkich czynnych nauczycieli_ki obowiązku przejścia szkoleń o transpłciowości i reagowania na przejawy dyskryminacji. Prawo do bycia nazywanym poprawnym imieniem i formami w dziennikach, librusach etc.
7. Tożsamość płciowa chroniona przez kodeks karny
Penalizacja mowy nienawiści i denializmu transpłciowości oraz przestępstw z nienawiści na tle tożsamości płciowej, jako ściganych z urzędu. Prowadzenie statystyk przez Komendę Główną Policji.
8. Edukacja medyków, nauczycieli, urzędników, funkcjonariuszy
Ujęcie wiedzy o transpłciowości obowiązkowo w programie studiów medycznych, psychologicznych, pedagogicznych i akademiach wychowania fizycznego. Wyposażenie lekarzy_rek pierwszego kontaktu w wiedzę o prowadzeniu HRT i możliwość wypisywania odpowiednich skierowań laboratoryjnych i leków. Traktowanie dysforii płci jako stanu zagrożenia życia, uprawniającego do szybkiej ścieżki w kolejkach do specjalistów. Utrata prawa do wykonywania zawodu przez lekarzy i psychologów traktujących transpłciowość jako chorobę psychiczną. Szkolenia dla urzędników, policji, pracowników opieki społecznej, pracowników instytucji medycznych do salowych włącznie, służby więziennej i innych usług publicznych.
9. Akceptacja w misji nadawcy publicznego - zadośćuczynienie lat szczucia
Wprowadzenie upowszechniania wiedzy o transpłciowości do misji mediów publicznych. Podjęcie akcji naprawczej zniszczeń, które w świadomości społecznej wywołała TVPiS. Regularne edukowanie społeczeństwa o transpłciowości, przeciwdziałanie dezinformacji i zapewnienie widoczności osób trans, także w kontekstach pozatransowych. Jesteśmy lekarzami, rzemieślniczkami, prawnikami, programistkami, kierowcami, miłośniczkami psów i kotów, pasjonatami książek, osobami partnerskimi, rodzicami i mamy mnóstwo życia, które nie jest związane tylko i wyłącznie z tożsamością płciową.
10. Opieka nad osobami w kryzysie bezdomności
Utworzenie sieci specjalistycznych wojewódzkich ośrodków dla osób transpłciowych w kryzysie bezdomności. Są to często osoby wielopłaszczyznowo wykluczone, neuroróżnorodne, z zaburzeniami zdrowia psychicznego, doświadczeniem przemocy, uzależnieniami, wymagające długotrwałych oddziaływań terapeutycznych i specjalistycznego wsparcia. Szkolenia dla pracowników_czek ośrodków pomocy społecznej, centrów interwencji kryzysowej i instytucji świadczących pomoc osobom w kryzysie bezdomności.
11. Ustawowa ochrona osób transpłciowych w sporcie
Zawodniczki transpłciowe nie mogą być wykluczane z rozgrywek na podstawie arbitralnie przyjętych, nienaukowych kryteriów i uprzedzeń.
12. Oznaczenie płci i prawne rozpoznanie osób niebinarnych
Wprowadzenie markera płci “X” niebędącego ani “K”, ani “M” . Odejście od określania płci przy urodzeniu, wpisywanie jej do dokumentów po ukończeniu 16 roku życia i deklaracji osoby.